Prolog

"Mała dziewczynka z AK"

Ta nasza miłość jest najdziwniejsza,

Bo przyszła do nas z grzechotem salw,

Bo nie wołana, a przyszła pierwsza,

Gdy ulicami szedł wielki bal.

Szła z nami wszędzie przez dni gorące,

Gdy trotuary spływały krwią,

Przez dni szalone, gwiaździste noce,

Była piosenką, uśmiechem, łzą.

  

Moja Mała Dziewczynko z AK,

Przyznasz chyba, że to wielka była gra,

Takie różne były końce naszych dróg

I nie wierzę, bym Cię znowu ujrzeć mógł.

Choć na dworze była jesień, u mnie wiosna,

I bez trwogi, że dokoła płonął świat,

Tak na wskroś Cię przecież wtedy chciałem poznać,

Moja Mała Dziewczynko z AK.

  

Nadzieją tchnęła, tak jak umiała,

Kryła się z nami we wnękach bram,

W ciasnych ulicach, mrocznych kanałach,

Bo już się wielka kończyła gra.

Kiedy się wszystko dla nas skończyło,

Kiedy ostatni zamilkł Pe-eM,

Na barykadzie została miłość,

Razem z Twym sercem i żalem mym.

  

Moja Mała Dziewczynko z AK,

Przyznasz chyba, że to wielka była gra

I tak różne były końce naszych dróg,

Przecież ujrzeć Ciebie już nie będę mógł.

Dziś na dworze szara jesień, u mnie jesień

I ta trwoga, choć dokoła spłonął świat,

Już mi Ciebie nic nie wróci, nie przyniesie,

Moja Mała Dziewczynko z AK

________________________________________________________

I mamy prolog. 

Wiem, że nie tego się spodziewaliście, ale gdy Tea przesłała mi tę piosenkę od razu wiedziałam, że będzie idealna na prolog. 

Pierwszy rozdział za miesiąc. 

Mam nadzieję, że nic nie zepsuję. 
Zapraszam do obserwowanych.